Wspólnota przyszła do mnie przez moją rodzinę. Zaczęło się od tego, że moja babcia zachorowała w 2017 roku i trafiła do naszego domu. Rodzice, przytłoczeni opieką, stwierdzili, że muszą znaleźć coś, żeby wyjść z domu – znaleźli kurs Alpha. Mama myślała, że to coś w stylu kursu biblijnego z certyfikatem, tata, że kurs małżeński. Przeszli Alphę i pod koniec kursu babcia zmarła. Myślałem, że mojego ojca to złamie, ale nic takiego się nie stało — wręcz przeciwnie, był zadziwiająco spokojny – to mnie zaskoczyło.

Brat w międzyczasie znalazł Alphę w Sopocie i sam zaczął na nią chodzić. Moi rodzice i on zaczęli mieć taki irytujący zwyczaj – co tydzień po spotkaniu dzwonili do siebie i rozmawiali  o spotkaniu — i robili to tak, żeby nie zdradzić mi tematów. Coraz bardziej czułem, że muszę też pójść, ale nie mogłem znaleźć młodzieżowej Alphy…

W maju 2019 roku pojechałem z rodzicami na majówkę wspólnoty „Czas dla Rodzin” i to był dla mnie przełom. Spotkałem tam młodzież pełną Ducha Świętego, żywą wiarę, uwielbienie z muzyką, relacje. Podobała mi się ta rodzinna atmosfera. Na koniec rekolekcji sam powiedziałem, że chciałbym przychodzić na spotkania. Okazało się, że jedna z osób była zaangażowana w prowadzenie młodzieżowego kursu Alpha w Żukowie. Ze względu studia ułożyli mi tak plan, że w czwartki kończyłem o 20. Właściwie to zostało pół godziny na spotkanie CDR-ów, więc nawet nie zdążyłbym dojechać, ale poszedłem na Alphę. 

Na początku traktowałem ją jak lekcje religii. Wiedziałem, że Jezus mnie kocha, że za mnie umarł. Przełom przyszedł na czwartym spotkaniu o relacji z Bogiem. Wtedy uświadomiłem sobie, że mimo tego, że chodzę do kościoła, nie mam żadnej relacji z Bogiem. To otworzyło mi oczy i zmieniło moje podejście do kursu. Zacząłem rozumieć, że wiara to nie tylko obrzędy, ale żywy konktakt.

Po zakończeniu kursu pojechałem na Forum Gdańskie, gdzie głosił Marcin Zieliński. Tam poznałem Gwiazdę Betlejemską. Miałem swoją pierwszą modlitwę charyzmatyczną, prorokowaliśmy nad sobą, modliłem się o uzdrowienie — wszystko było nowe, mocne, poruszające.

Potem kolega Piotrek zaprosił mnie na Noc Chwały do Lublina. Pojechałem busem z rodziną Konkolów i ludźmi z młodzieżówki. To był kolejny etap doświadczenia Bożego działania. Pamiętam, że Ania Brzezińska podeszła i zapytała: „O, a ty chyba nowy jesteś? Od kiedy jesteś we wspólnocie?” Odpowiedziałem, że jeszcze w niej nie jestem, nie byłem strice na żadnym spotkaniu. A ona: „E tam, jesteś u nas.” I tak się zaczęło.

Zacząłem chodzić na spotkania, dołączyłem do ekipy Alpha. To było niesamowite. Wpadłem w wir zaangażowania: podwoziłem ludzi, przywoziłem z Gdańska na spotkania, uczestniczyłem w grupach dzielenia. Jednak przez długi czas nie czułem jakiegoś jednego, mocnego momentu nawrócenia. Zmiana przychodziła stopniowo. Po około czterech miesiącach moi rodzice zauważyli, że coś się we mnie zmieniło. Zawsze byłem wybuchowy, zamknięty w sobie. A oni powiedzieli: Nie widzieliśmy cię smutnego w tym tygodniu. I mieli rację. Zacząłem się zmieniać, łagodnieć, otwierać — i to dzięki wspólnocie i ludziom w niej. To przez nich Bóg mnie przemieniał.

Największe duchowe doświadczenia miałem właśnie na spotkaniach. Pamiętam momenty, kiedy dosłownie czuło się Bożą obecność — jakby powietrze było gęstsze, jakbyśmy poruszali się w miodzie. To było fizyczne doświadczenie Bożej obecności między nami.

Dziś, po latach, jestem w momencie refleksji. Trochę się wycofałem z posługi, daję sobie przestrzeń. Ale to właśnie wspólnota daje mi miejsce, by pracować nad sobą, mieć oparcie w ludziach, którzy są blisko — zarówno rówieśnikach, jak i dorosłych, którzy są dla mnie wzorem. Wszystkie rozmowy jeden na jeden, które budowały moją wiarę, były bardzo ważne dla mnie. Wspólnota stała się moją wybraną rodziną.

Wartości, które niesiemy jako Gwiazda Betlejemska, to rodzina. Jesteśmy wspólnotą, która naprawdę jest razem. Różne pokolenia, różne historie, ale ta sama miłość i wsparcie. Jesteśmy żywym Kościołem, charyzmatycznym, pełnym uwielbienia, Ducha Świętego, z mocnym zakorzenieniem w Kościele katolickim i liturgii. Mamy świadomość, że wspólnota, która nie ewangelizuje, umiera — dlatego my żyjemy Ewangelią i ją głosimy.